گرد و خاک حوادث

انگار این سرزمین طلسم شده است،هرگز توازنی در حرکت به سوی آزادی ودمکراسی در این مملکت برقرار نبوده، نه آن زمان که یگانه های مانند امیر کبیر، قائم مقام فراهانی، مصدق  پا به عرصه عمل برای اصلاحات کشور گذاشتند که مردم زمانشان عقب تر بودند وحکومتهای دیکتاتوری قوی تر که به لطف قدرت بی رقیبشان به راحتی این یگانه ها را حذف نمودند ونه اینکه حالا مردم پیام صلح ودوستی وآزادیخواهی را دریافته اند ولی  آمادگی پذیرش  بی رنگ شده و خواب عده ای سنگین شده ورغبتی به حرکت ندارند. در اوان دهه شصت همه در پی صدور انقلاب خود بودند وهر آنچه که نشان از رژیم گذشته را داشت چه درست وچه نادرست بدور ریختند ،خفقان حکومت گذشته برای کسی دور اندیشی وتدبیر بجا نگذاشته بود والبته انقلاب هم با لحن اندیشه واصلاحات ومنش تسامح وتساهل نمی خواند ومردم سخن قشر روشنفکر زمانه خود مانند بازرگان وطالقانی را نمی توانستند ترجمه کنند وآنها هر چه کوشیدند هیجان انقلاب  مانع به ثمر رسیدن کوشش آنها شد. والان که گرد وخاک حوادث خوابیده وگذشته به وضوح نمایان شده وفاصله مردم با روشنفکرانشان کمتر گشته است امید کنار زدن کج فهمی ها وتندروی ها ورسیدن به اعتدال ودمکراسی به نظر ممکن می آید