دروغ

دروغ وتظاهر مثل یک مرض مسری و واگیر به درجه ای رسیده است که غیر محتمل است که کسی در جریان روزمره زندگی جامعه ما شاهد دروغگویی نبوده باشد. ضعف جامعه مدنی ما سبب شده است تا دروغ توسط اجزای جامعه به راحتی مورد استفاده قرار گیرد. بقای یک رفتار ، پیامد کارکرد مثبت آن در جامعه می تواند باشد. پس دروغگویی هم در جامعه ما کارکرد مثبت دارد که همچنان حیات می یابد وروز بروز گسترده تر می گردد. وقتی در جامعه بیمار وضعیف ، امنیت وبقای کاری ومعیشتی وآسایش افراد بدون دروغ گفتن وتظاهر به پیش نمی رود انتظار دیگری غیر از همه گیر شدن دروغگویی نمی توان داشت، خصلتی که دین ما هم به ام الفساد بودن آن تاکید دارد وجامعه وبشر را از آن بیم داده است ولی با همه این تاکیدات باز شاهد هستیم که جامعه ما تبدیل به یک جامعه دروغگو ومریض گردیده و روز بروز بیشتر در گرداب آن فرو می رود . یک جامعه مدنی قوی وامن سبب می گردد که نتوان دروغ را به آسودگی مرتکب شد واز عواقب آن آسوده ماند. یک جامعه مدنی قوی ، جامعه ومسئولان را پاسخگو بار می آورد ودر مقابل ، یک جامعه ضعیف جولان دروغ ورواج دروغگویی را هموار می سازد . دروغگویی در اجتماع نشانه وجود روابط ناسالم ومناسباتی غیر صادقانه وغیر عادلانه در جامعه است ، همچنانکه انسان سالم از دروغگویی بیزار است جامعه سالم هم دروغگویی را ترد می کند .